Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/54

zwoliły zbadać jego charakter pisma. Będę musiał kontynuować badanie dziewczyny.
 Żarski wrócił do pokoju Anieli.
 — Pani miała rację: nie tylko my szpiegujemy, ale i nas szpiegują.
 — Przepraszam panią, czy pani sama bawiła w hotelu?
 — Tak.
 — To nieprawda. A kto pisał te słowa?
 — Nie wiem.

 Żarski obejrzał podarte skrawki papieru i rzucił je wściekły o ziemię. Były rak zniszczone, że nie można było zużytkować do odczytania.
 — Jak widzę, pani zamierza stąd już iść — odezwał się Żarski tonem urzędowym.
 — Tak. Sądzę że pan mi nie będzie przeszkodą — odpowiedziała ze smutkiem patrząc mu prosto w oczy.
 — Ja... ja... — wyjąkał komisarz Żarski. — Muszę się raz na zawsze dowiedzieć, kim pani jest. Już kilkakrotnie miałem panią w swoim ręku, ale nigdy nie usiłowałem ustalić pani tożsamości. Dziś muszę to uczynić.
 — Pan musi?
 — Tak. Konfidentka nasza zbyt wiele już wie.
 — Jestem gotowa — rzekła z zadziwiającym spokojem Aniela.
 Po chwili Aniela opuściła pokój, a za nią służbowym krokiem szedł komisarz Żarski, zatopiony w rozmyślaniach. Czekał na to, by Aniela pierwsza się odezwała. Wiedział z doświadczenia, że w takich chwilach kobieta używa wszelkich środków, byle wydostać się z opresji. Miał to przeświadczenie że również teraz Aniela, którą uważał za wyrafinowaną kokotę międzynarodową, chwyci się tej ostateczności.