Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/64

 — Pan mnie szpiegował? — rzucił Żarski te słowa w twarz Wołkowowi.
 — Tak samo, jak pan mnie szpiegował — odparł Wołkow.
 — Jak pan śmie tak do mnie mówić? Każę pana zamknąć!...
 — Niech pan spróbuje... — uśmiechnął się spokojnie Wołkow.
 — Co ma oznaczać ten ton pewny siebie? Pan już od dawna wydawał mi się podejrzanym...
 Aczkolwiek Wołkow przy tych słowach stracił tupet, nie dawał tego po sobie znać. Wręcz przeciwnie, zareagował odważnie:
 — Pan mi się tak samo wydaje od dawna podejrzanym...
 — Jeszcze dziś pana pociągnę do odpowiedzialności. Przede wszystkim za to, że pan dziś wypuścił z rąk niebezpiecznego opryszka. Zresztą wiem jeszcze więcej o panu...
 Obaj przez chwilę spoglądali na siebie badawczo i z nienawiścią.
 — Panu wolno było wypuścić z rąk niebezpieczną przestępczynię, bo się panu spodobała? Mogłem i ja sobie pozwolić być dżentelmenem. Wszak jesteśmy ludźmi i każdego z nas napadają chwile słabości...
 — Kilkakrotnie zwalniałem tę dziewczynę dla dobra śledztwa. Chciałem w ten sposób natrafić na ślady tej bandy.
 — Mnie pan takie bajdy opowiada? — wybuchnął śmiechem Wołkow. — Pan, zdaje się, zapomina, że i ja jestem policjantem i że ten trick jest mi tak samo dobrze znany, jak i panu. W takim razie ciekaw jestem, czy te sceny, jakie się rozegrały między panem a tą dziewczyną, również były przez pana wywołane dla dobra śledztwa...
 Komisarz Żarski już nie wątpił, że aspirant Woł-