Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/83

spokoju i nasycenia. Teraz, gdyby Janek się zjawił nie byłaby zdolna stawiać oporu...
 Stasiek Lipa nie spał. Anieli coraz częściej wyrywały się westchnienia. Czuł, że córka cierpi. W skrytości ją obserwował. Nadsłuchiwał, jakby słuchem można było odczytać cudze myśli.
 W pewnym momencie Stasiek Lipa odezwał się do Anieli:
 — Powiedz mi, co cię dręczy?
 Milczała.
 — Myślałaś o Janku?
 — Tak... — odpowiedziała Aniela.
 — A gdzie twoje słowo, nu dane?
 — Słowa wypowiadają usta, a serce — zna tylko uczucie.
 — Człowiek winien mówić tylko to, co serce czuje.
 — Ojcze, kocham go!... — wybuchnęła spazmatycznym płaczem.
 Stasiek Lipa stracił panowanie nad sobą. Rzucił się na Anielę i zaczął ją dusić z całych sił Aniela broniła się rozpaczliwie. Dramatyczne zmaganie się na śmierć i życie odbywało się w ciszy nocnej. Nikt z nich nie wydał nawet jęku. Ale oto w czasie tej walki wywrócił się stół z łoskotom. Trzask, który rozległ się w pokoju, przywrócił Staśkowi przytomność umysłu.
 Aniela, wyzwoliwszy się z potwornego uścisku, podskoczyła do okna z zamiarem popełnienia samobójstwa. Stasiek Lipa stał oparty o ścianę, sapiąc ciężko.
 — Dlaczego nie skaczesz? — uśmiech wykrzywił jego usta. — Okno położone jest na piątym piętrze. To doskonała okazja...
 Aniela, gotowa do śmiertelnego skoku, drgnęła na dźwięk zimnych, okrutnych słów ojca.