Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/204

 — No, no, tak nie mów, mój przyjacielu. Jak będziesz z nami trzymał sztamę, to się „wyszemrasz“ i będziesz „blatniakiem“.
 — Doprawdy jakoś dziwnie u was tu mówią. Chętnie chciałbym się nauczyć waszego języka. Tym czasem zapraszam was wszystkich do stołu.
 — Nie tak, frajerze, trzeba prosić. Musisz tak powiedzieć: Panowie złodzieje, mam zaszczyt zaprosić was na picie herbaty razem ze mną frajerem.
 — No, pan żartuje.
 — Ja wcale nie żartuję. Jak tak nie powiesz, nie będziesz należał do naszej ferajny.
 Frajer żartobliwie powtórzył jego słowa.
 — O, tak to rozumiem. Później dam ci lekcję naszego języka, nie będziesz już frajerem.
 — Dobrze, dobrze, — zawołał mój drugi kolega. — Przestań już, Mieczek, żartować. Lepiej weźmy się do wcinania.
 Po chwili nasza szanowna czwórka zasiadła do stołu; wałówa jego nikła w oczach. Frajer, chcąc udawać hojnego, zachęcał do jedzenia.
 — Opowiedzno, brachu, — zawołał Mieczek, — za co cię też tu wtrynili. Wyglądasz na przyzwoitego buca.
 — Nie rozumiem, proszę pana.
 — U nas tu panów niema, — obraził się Mieczek.
 — Powiedz: „brachu“ i nic więcej. Pijemy razem herbatę, więc jesteś już nasz. Muszę ci koniecznie dać lekcję naszego języka. Jak widzę, my się tak nie porozumiemy.
 — Właśnie, właśnie, proszę pana.
 — Co do cholery, znowuż pan?
 — Ależ przepraszam pana, zapomniałem.
 To frajer, nie może się odzwyczaić od tego pana, no! Tu u nas, po raz drugi ci mówię, panów niema. Wszyscy równi, rozumiesz?
 — Rozumiem, proszę pa... O, przepraszam pana, znów się złapałem.
 Daj mu już spokój, zawołałem, śmiejąc się razem z innymi z tej lekcji. — Niech lepiej opowie nam za co tu wpadł.
 — Owszem, jak panowie pozwolą, to opowiem.