Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/217

 — Dobrze, dobrze, — zawołał starszy śmiejąc się. — Chodź, chodź, synu, ładną kuzyneczkę masz.
 Po raz pierwszy stanąłem w przegródce przeznaczonej na widzenia. Po bokach inni więźniowie również mieli widzenia. Krzyk, płacz, narzekania odwiedzających, dobiegały moich uszu. Była to środa, dzień przeznaczony na widzenia. Wtem naprzeciw mnie stanęła kobieta.
 — Dzieńdobry, panu, — zawołała głosem zalotnej pensjonarki. — Czy pan jest tym, który tak opiekował się moim ojcem? Ja jestem starszą córką Kaca.
 — Bardzo mi przyjemnie, — odparłem.
 — Dawno pan tu już siedzi? — zapytała mrużąc oczy.
 — Już parę lat, — odparłem, obserwując ją pożądliwie.
 — A kobiety tu siedzą? — zapytała naiwnie.
 — Nie, nie siedzą, — odparłem.
 — A jak ja się panu teraz wydaję, kiedy pan tak długo kobiety nie widział?
 — Jest pani piękna jak anioł, — odparłem śmiejąc się.
 — Ale po panu wcale nie znać, że pan tak długo siedzi. Dobrze pan wygląda.
 — Komplement za komplement, co?
 — Wcale nie. Pan bardzo ładnie wygląda. A — przepraszam, że się zapytam, — nie przykrzy się tu panu bez kobiety?
 — O, i bardzo. Ale co zrobić, jestem więźniem i muszę cierpieć.
 — Żal mi pana doprawdy. Pragnęłabym pomóc panu, czy zgoda?
 — Bardzo dziękuję pani. Nie wiem, czem zasłużyłem na taką łaskę pani.
 — Jakto czem pan zasłużył? A ojciec mój to nic? My nigdy o tem, co pan dla ojca uczynił, nie zapomnimy. Podałam dziś wałówkę dla pana, proszę ją przyjąć.
 — Nic nie przyjmę. Dziękuję bardzo, ale nie mogę.
 — A to dlaczego? — spytała zdziwiona.
 — Dlatego, proszę pani, że nie jestem żebrakiem i nie wymagam litości.
 — Ależ panie! — zawołała wzruszona. — Pan nas zawstydza. My nie jesteśmy takimi ludźmi, którzy narzucają