Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/218

się komuś by udawać współczucie. Z całego serca chcemy panu pomóc. Zresztą to jest obowiązek nasz wobec pana. Proszę też, aby pan pisał do mnie. Przecież można stąd listy pisać.
 — Owszem, można, ale ja z zasady nie lubię z więzienia korespondować z nikim.
 — Ale do mnie pan napisze, — zawołała kokietując mnie tak, że myślałem, że zemdleję z rozkoszy.
 — Dobrze, o ile będę miał czas, to napiszę.
 — Jakto, pan tu nie ma czasu? A co pan robi?
 — Czytam, myślę, warjuję, tak, że nieraz doprawdy brak mi czasu.
 — Ale dla mnie tyle czasu, by list napisać, zawsze pan jeszcze znajdzie. A adres mój proszę zapamiętać: Warszawa, to pan wie, Pelcowizna, ulica Wyromińska 22, Adela Kac.
 — Dobrze, zapamiętam.
 — Więc kiedy otrzymam list od pana?
 — W przyszłym tygodniu.
 — Doprawdy za długo mi czekać. Niech pan prędzej napisze, — prosiła. — Będę teraz tęskniła za listem pana.
 Tu roześmiała się tak dźwięcznie, że jeszcze parę dni po tem widzeniu śmiech jej dźwięczał mi w uszach.
 — Ja właśnie tego chcę, aby pani tęskniła za moim listem, — odparłem. — Dlatego też tak prędko nie napiszę.
 Dziewczyna spoważniała.
 — Proszę dla mnie to zrobić i napisać zaraz. Ja pana proszę o to.
 — Będę się o to starał, — odparłem.
 — Więc słowo. A teraz proszę powtórzyć mój adres.
 Adresu nie pamiętałem już dokładnie.
 — Więc tak, — zawołała z wyrzutem, — obiecuje mi pan pisać, a adresu nawet pan sobie nie zapamiętał? Gniewam się na pana.
 — Proszę mi jeszcze raz powtórzyć, teraz już zapamiętam, — śmiałem się.
 Powtórzyła mi adres aż dwa razy, a znajomy dozorca, który spacerował między rozmawiającymi na widzeniu i podsłuchiwał rozmowy, śmiał się wraz z nami. Wtem padł okrzyk: