Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/229

 Od godziny 10-ej do 11-ej dla więźniów.
 Od godziny 11-ej do 12*ej dla inwalidów wojennych.
 Od godziny 12-ej do 1-ej dla sierót i wdów wojennych.
 Od godziny 1-ej do 2-ej i t. d.
 Jednem słowem, pomyślałem sobie: taka instytucja społeczna nie da mi zginąć. I z sercem pełnem nadziei ująłem za klamkę drzwi. Były jednak zamknięte.
 Wyszedłem na podwórze i stanąłem w bramie. Zbliżył się do mnie tęgi mężczyzna, dozorca tego domu.
 — Czego tu szukacie? — zapytał groźnie.
 — Do patronatu, proszę pana, chciałem.
 — Patronat jest zamknięty i nikogo się nie przyjmuje teraz. Marsz stąd. Cholera z tymi złodziejami, stale ich tu pełno.
 A widząc, że się nie ruszam, chwycił za miotłę, która stała w kącie i zawołał:
 — Precz stąd, złodzieju jeden, bo policjanta zawołam! Bez słowa protestu, przygnębiony, z żalem do całego świata i ludzi ruszyłem naprzód przed siebie, nie zdając sobie sprawy dokąd. Wtem poczułem czyjąś rękę na ramieniu i obejrzałem się.
 — Coś ty za jeden? — wolał policjant groźnie mierząc mnie wzrokiem i odprowadzając mnie na stronę.
 Bez słowa podałem mu czerwoną kartkę zwolnienia.
 — A poco się wałęsasz po ulicy? — zawołał oddając mi kartkę zpowrotem.
 — Nie wałęsam się wcale, — odparłem, — idę sobie poprostu, chyba teraz mam prawo chodzić po chodniku jak każdy.
 Policjant obejrzał mój ubiór i roześmiał się tak szczerze, że począłem się śmiać wraz z nim. Po chwili machnął ręką, splunął i oddalił się. Powędrowałem więc znowu bez celu dalej.