Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/234

 — Tak toczno.
 — Familja otca kak budiet?
 — Grigorij Wierbinko.
 — Toże prawosławnyj?
 — Tak toczno.
 — A mat’ kak nazywajut?
 — Natalja Wierbinko.
 — Toże prawosławnaja?
 — Tak toczno.
 — Charaszo, gołubczyk. Za czto popał?
 — Za grabioż.
 — Skolko połucził?
 — Szest’ liet aresztanckich rot.
 — Ładno, ładno. A w Boga wierisz?
 — Kakże nie wieriu!
 — Wierisz?
 — Wieriu.
 — Ty swołocz, sobaka, poczemu ty krest nie nosisz, jeśli ty wierisz w Boga? Tridcat’ pałok wsypat’ jemu.
 Nie pomagają prośby i lamenty, swoje trzydzieści palek musi dostać i z wielką ceremonją zawieszają mu krzyżyk na szyję. Gdy zaś więzień nosił krzyżyk na szyi, zaczynali z innej beczki:
 — W Boga wierisz i krest nosisz, a na grabież paszo!? Tridcat’ paloczek dat’ jemu.
 Jednem słowem swoich 30 pałek każdy musiał dostać na początku. Żyd musiał dostać, gdy nie nosił cyces na sobie, a gdy nosił, znów dostawał, jako wierzący w Boga, który popełnił przestępstwo.
 Takie czasy były, a jednak człowiek wytrzymał. A ty przychodzisz po odsiedzeniu kilkuletniego więzienia w Mokotowie i mówisz, że ci chleb złodziejski już obrzydł? Wstydź się Nachalniku, ja się tego po tobie nie spodziewałem.
 — Ty wiesz swoje, a ja wiem swoje, — odparłem. — Postanowiłem zerwać z tem życiem i zerwę. Czy mogę tu u ciebie noc przekimać?
 — Możesz, tylko jak masz zamiar zostać świętoszkiem, może ci zaszkodzić spanie u starego — złodzieja i pasera, —