Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/74

— już inny — otworzył drzwi, próbowałem wydostać się z celi. Przemyślałem to wszystko i doszedłem do przekonania, że nic jeszcze takiego nie zaszło. Tylko przez zbieg okoliczności lub kaprys dozorca nie chciał mnie wypuścić na piekarnię. Starałem się wmówić to sobie, a zarazem uczucie strachu, że wszystko się wydało, nie opuszczało mnie.
 Dozorca, widząc, że chcę wyjść z celi, zagadnął:
 — Dokąd to zmierzacie?
 — Na piekarnię, proszę pana, — odparłem śmiało.
 — Ja tam nic nie wiem. Marsz do celi. Niech przyjdzie wasz gospodarz. Ja nie puszczę.
 Zamknął mi drzwi pod samym nosem i oddalił się.
 „A więc wszystko przepadło“ — pomyślałem. Nadsłuchiwałem przy drzwiach, czy mnie nie wołają: Nie wierzyłem jeszcze, że coś zaszło. Wtem usłyszałem głos znajomego, „ blatnego“ dozorcy za drzwiami.
 Nie namyślając się dugo, spuściłem dzwonek. Dozorca natychmiast odemknął drzwi.
 — Co powiecie dobrego
 — Proszę mnie puścić na piekarnię.
 — Tak późno? — zapytał zdziwiony.
 — Zaspałem trochę. Gospodarz już będzie na mnie krzyczał, — kłamałem, udając pewnego siebie.
 — Jazda!
 Wyskoczyłem z celi. Ten sam dozorca otworzył mi najpierw pierwszą kratę, potem drugą i podążyłem nadół do korytarza piekarni i kuchni.
 Zajrzałem ciekawie przez szybę drzwi do piekarni; jakże się zdziwiłem, widząc, że mój pomocnik już tam jest! Nigdy się nie zdarzało, by go puszczono przedemną.
 — Chodźno tu. Dawno już jesteś? — zapytałem podejrzliwym tonem.
 Pomocnik nie ruszył się z miejsca. Udawał, że mnie nie widzi i nic nie słyszy. Wbiegłem zdenerwowany do kuchni.
 — Proszę pani, — rzekłem do dozorczyni. — Niech mnie pani wpuści do piekarni.
 — Ja nie puszczę. Niech przyjdzie gospodarz, to was wpuści.
 Spojrzałem niepostrzeżenie na Adelę. Dawała mi jakieś