Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/90

 — Tu na „rozbiwce“ taka „wacha“, ale w celach ogólnych z pewnością lepiej dają wcinać, — pocieszałem go.
 W tem usłyszeliśmy kroki zbliżające się do naszych drzwi.
 — Baczność!
 Nie ruszyliśmy się z miejsca.
 — Baczność! — ryknął nam nad uchem dozorca, który już stał przy nas.
 Szofer odskoczył przerażony.
 Dozorca zrozumiał widać, że trafił na nowicjuszów, którzy nie znają mokotowskiej komendy; ujął Szofera za ucho i postawił przy ścianie. Mnie także rozkazał tam stanąć. Potem począł nam tłumaczyć, jak się mamy zachowywać.
 — Jak się nazywacie?
 Podaliśmy imiona i nazwiska, które spisał na kartce.
 — Wyroki jakie macie?
 — Po sześć lat, panie dozorco.
 — Wspólnicy jesteście, co?
 — Tak jest, proszę pana.
 — Dobrze, dobrze. Teraz będzie po waszej spółce. My was rozłączymy. A teraz słuchajcie co wam powiem. Tu jest Mokotów i Warszawa, więc u nas są inne porządki, jak tam u w as na prowincji. Pamiętajcie: zawsze, gdy zwierzchnik wchodzi do celi, — tu wskazał palcem na siebie — i krzyknie: baczność! musicie momentalnie stanąć przy oknie i zameldować się: Panie oddziałowy, ja więzień karny X... skazany na sześć lat więzienia za kradzież. Zrozumiano?
 — Tak jest, proszę pana, — odparł Szofer.
 — Więc powtórz, — rozkazał dozorca.
 Szofer powtórzył aż dwa razy, na co ja się uśmiechnąłem.
 — Czego ty się tak śmiejesz, — zwrócił się dozorca do mnie. — Powtórz i ty, kiedyś taki mądry.
 Chcąc nie chcąc i ja powtórzyłem.
 — Trochę nie tak, — rzekł poważnie, — ale nauczysz się. Więc pamiętajcie: kiedy wejdzie do celi pan inspektor, albo sam pan naczelnik, trzeba ich tytułować. Pamiętajcie, bo w przeciwnym razie pójdziecie tam, gdzie much niema. — Pogroził przytem palcem.
 Szofer przybladł trochę, a dozorca widząc to, stał się trochę łagodniejszy.