Strona:Urke Nachalnik - Żywe grobowce.djvu/92

 — Jeszcze się pytasz! — odparł Szofer. — Aż mnie głowa boli, tak mi się chce. Może masz, ja zapłacę.
 — Oho, ho, ja wszystko mam — odparł chytrze korytarzowy, — tylko trzeba coś „opylić“.
 — Nie mam nic takiego, cobym mógł opylić. Czegobyś tak chciał?
 Korytarzowy zmierzył go od góry do dołu i wprawne jego oczy padły na kamaszki Szofera.
 — „Skoki“ widzę masz „galante“. „Opyl“ i „żamnij“ ile mam ci „dziachnąć“? Wleź na stół, niech na nie lepiej „zyrknę“.
 Szofer z niechęcią wykonał rozkaz.
 — Który to numer?
 — 28 i pół, — odparł Szofer.
 — Klawo, dla mnie akurat. No, „żamnij“, co ci „odpalić“?
 Szofer namyślał się jeszcze i mówił do mnie:
 — Co robić? „Dulić“ mi się chce, że wytrzymać nie mogę, a szkoda mi „skoków“. Przecież wstyd na bosaka iść do przebrania, powiedzą na mnie, żem pętak jakiś.
 — Więc się go zapytaj, wiele ci da, — poradziłem, — i kiedy nas przebiorą.
 — Oho, nie tak prędko, — zawołał korytarzowy, słysząc moje słowa. — Jak się zbierze was świeżych więcej, wtedy gospodarz po was przyjdzie, wykąpie was, przebierze, a potem na górę. Ale to potrwa parę tygodni.
 Mówiąc to korytarzowy puszczał dym prosto w twarz Szoferowi. Ten łykał dym, jakby chciał zmniejszyć pragnienie, ale to go tylko więcej rozdrażniało.
 — Co robić? — zwrócił się znowu do mnie.
 Dym coraz bardziej pakował się do celi. Zrozumiał Szofer dobrze, że korytarzowy robi to naumyślnie, — wszak on sam, gdy był w swoim czasie korytarzowym w Czerwoniaku, to samo nieraz robił nowoprzybyłym. Teraz przekonał się, że nie z głupoty tamte chamy — jak ich nazywał — z Czerwoniaka oddawały ubrania i wszystko za trochę tytoniu, gdy im dym puszczał w cele. Odczuł teraz na własnej skórze, że też nie wytrzyma.
 Nawpół przytomny od dymu, zdecydowanym głosem zapytał: