do p. Życkiej
“Jest mocą krzepiącą przyroda i jest mocą krzepiącą nauka i jest nią miłość. Bez miłości nic nie nakarmi i nie napoi duszy. A im miłości wyższy cel, tem siła z niej większa. Kto kocha człowieka — ułomności kocha. Niechże nie narzeka, gdy mu się ta miłość w sercu pokruszy. Ale kto umiłował Ideę — ten dobry dział obrał dla swego serca. Ku kochaniu swemu idąc — w światło idzie, a imię kochania jego — nieskończoność. Kto cierpi dla człowieka, roztkliwia się sam nad sobą i płacze, ale kto ideę poślubiwszy, cierpi dla niej ten się za szczęśliwego ma i godzinom czarnym błogosławi. A nie po to się miłuje, żeby miłość swoją, jako piękny klejnot na pokaz ludziom nosić, ale aby w sercu ognisko i żar mieć ku ogrzewaniu wszystkich, którzy zziębli w duszy”.
