z dnia 20 listopada 1919 roku
Art. 1. Jedynym prawnym środkiem płatniczym na terytorjum byłej dzielnicy pruskiej jest marka polska. Marka niemiecka przestaje być prawnym środkiem płatniczym.
Art. 2. Wszelkie zobowiązania w markach niemieckich winny być uiszczone markami polskiemi w równej nominalnie sumie.
Art. 3. Zaciąganie zobowiązań i dokonywanie tranzakcji w markach niemieckich jest wzbronione.
Art. 4. Dłużnikom, mającym płacić swoje zobowiązania poza granicami Państwa Polskiego, udziela się zwłoki, aż do późniejszego uregulowania tej sprawy, o ile w poszczególnych wypadkach władze, czuwające nad obrotem zagranicznym, inaczej nie postanowią. Wstrzymuje się więc zastosowanie skutków prawnych, powstających lub powstałych na mocy ustawy lub umowy z powodu nieuiszczenia się na czas z określonych w tym artykule zobowiązań.
Art. 5. Dłużnik, przeciw któremu wierzyciel, mieszkający poza granicami Państwa Polskiego, uzyskał już tytuł do egzekucji, ma prawo zażądać w drodze sprzeciwu przeciw dopuszczalności klauzuli egzekucyjnej (par. 732 Proc. Cyw.) od sądu właściwego lub sądu okręgowego, w którego obwodzie zamieszkuje, by skutki prawne, powstałe z powodu nieuiszczenia się na czas, zostały uchylone.
Art. 6. Przekroczenie lub usiłowanie przekroczenia niniejszej ustawy podlega karze więzienia do 1 roku i grzywny do 1.000.000 marek lub jednej z powyższych kar.
Do rozpatrywania przekroczeń powołane są sądy doraźne.
Art. 7. Ustawa niniejsza obowiązuje w b. dzielnicy pruskiej z dniem jej ogłoszenia. Na terytorjach, które nie znajdują się jeszcze pod władzą Państwa Polskiego, wchodzi w życie w chwili objęcia tych terytorjów przez polskie władze.
Art. 8. Wykonanie tej ustawy poleca się Ministrowi b. dzielnicy pruskiej.
I. J. Paderewski
Minister b. Dzielnicy Pruskiej:
W. Seyda
Minister Skarbu:
Biliński