Człowiek żyje sto lat. Czas swój dobrze zużywa i pilnie zważa na trójliczbowość celu życia.
Każdy cel osiąga w właściwym czasie. Poprzedni wiąże z następnym w sposób niestwarzający miedzy niemi konfliktu.
W dzieciństwie przyswaja wiedzę wszelaką. W młodości i wieku dojrzałym Arthę i Kamę. Ma starość natomiast Dharmę, aby udziałem jego stała się moksa — rozwiązanie i uwolnienie duszy od dalszej wędrówki.
Ponieważ zaś nie wie jak długo żyć będzie, przeto przyswaja sobie te wszystkie nauki przy każdej sposobności.
Postanawia niekiedy zostać uczniem brahmina, aż do chwili osiągnięcia wiedzy.
DHARMA jest wykonywaniem Shastras, czyli Pisma Świętego, które nakazuje pewne określone czynności i ofiary, które nie będą składane publicznie, gdyż nie z tego świata pochodzą i nie są wi-
