Niektórzy pisarze uczą, że szczęście może zapewnić tylko ta kobieta którą się naprawdę miłuje, dlatego zalecają brać za żoną tylko te dziewczęta których widoku wzrok i serce pożąda.
Dziewczynę która osiągnęła już uprawniający do zamążpójścia, rodzice obowiązani są pięknemi szatami odziać i zapewnić jej możność ukazywania się w widocznych miejscach.
Dziewczę to, przybrano bogato i gustownie, niechaj codzień po południu oddaje się publicznym zabawom, niech bierze udział w składaniu ofiar i uroczystościach weselnych.
Winno być zawsze ukazywana w świetle najkorzystniejszem, gdyż stanowi rodzaj towaru do zbycia.
Uroczyście niechaj będą podejmowane przez rodziców te osoby, które ze względów matrymonjalnych odnośnie córki, przez przyjaciół lub krewnych przedstawione im zostaną.
Pod każdym nadającym się pozorem należy ukazywać im to dziewczę schludnie wymyte i odświeżone.
Następnie wyczekują pomyślnego zarządzenia losu.
Zdecydowanego konkurenta, skoro wejdzie pod dach, należy przyjąć nader gościnnie, zaprosić do kąpieli i uczty a na jego natarczywość odpowiadać — „każda rzecz nastąpi w właściwym czasie“.
Po ustanowieniu terminu, zaślubiny należy od prawić stosownie do tego z religijnych ceremonjałów,[1] który przyjął się w okolicy, lub który jest zgodny z życzeniem konkurenta.
- ↑ Hindusi znali cztery rodzaje małżeństw: Brahama, Prayapti, Rishi i „na modłę bogów”.
