Terenem tych praktyk są następujące miejsca korpusu:
pachwina,
szyja,
pierś,
wargi,
jaghana[1],
lędźwie.
Suvarnanabha zaznacza:
„Przy silnej namiętności, wszystkie miejsca okazują się do tego rodzaju pieszczot właściwe.“
Paznogcie mają być normalnie rozwinięte, tępe, schludne, nie postrzępione i niezbyt twarde.
Według rozmiaru paznogci, rozróżnia się krótkie, średnie i długie drapnięcia.
Długie — udzielają ręce szlachetnego wyglądu i przyciągają spojrzenie niewieście. Są one właściwe Bengalczykom.
Krótkie mają charakter obronny; służą raczej do miękkich pieszczot. Pielęgnują je mieszkańcy Południa.
Średnie posiadają zalety obu poprzednich. Najczęściej spotykają się u mieszkańców Maharashtra.
Kobiecy podbródek, piersi, jaghana lub wargi naciska się tak delikatnie że nie pozostaje ślad tylko włoski wydają delikatny trzask, tedy dźwięk stąd powstający, udziela nazwy tej pieszczocie.
Bardzo często używana bywa celem wywołania przestrachu u niedoświadczonych dziewcząt.
- ↑
जघन (translit. jaghana) — pośladki.
