Strona:Verner von Heidenstam-Hans Alienus.djvu/36

 — Słuchaj, Betty, czemu tak często mówisz: Alenius?
 — Bo ojciec jego w ojczyźnie nosi to proste i naturalne nazwisko, to też nie chce się trzymać głowy, by syn zwać się miał Alienus, co brzmi ciężko i jakoś antykwarycznie.
 — Jakaś historia musi być związana z tą zmianą nazwiska?
 — Tak. Wiesz przecież, że pokłócił się z ojcem. Ale to długa opowieść. Czy masz może jeszcze kilka pastylek, Giggio? Tak tu gorąco!
 — Oto woreczek. Ale bądźmyż cicho, gdyż przeszkadzamy sąsiadom.
 W istocie, kilka kobiet z pobliża jęło rzucać niecierpliwe spojrzenia szeptającym dziewczętom. Betty podniosła znów pince-nez na wysokość oczu i zapatrzyła się na scenę przy ołtarzu.
 Drżący głos śpiewał mszę. Z poza obłoków kadzideł przeglądały ciemnoszkarłatne, ponure sybille i prorocy, oraz zwarte w kurczowy splot, postaci sądu ostatecznego. Dobrotliwy uśmiech papieża odbity w całej kaplicy poświatą, nie tykał jeno tych ciemnych twarzy.
 Po chwili, Giggja, nie mogąc znieść milczenia, szepnęła powodowana nieodpartym musem, by coś powiedzieć.
 — Wszakże mama poleciła Jasonowi, by zaprosił Hansa Alienusa na śniadanie?
 — Znowu, widzę, zaszczycasz Hansa Alienusa swą uwagą.
 — Wszakżeś sama zaczęła mówić o nim!
 Teraz wmieszała się do rozmowy Elena.