Strona:Vicente Blasco Ibáñez - Kwiat majowy.djvu/130

mo otwartej przestrzeni było przesycone alkoholem i mocnym tytoniem.
 Tonet znał doskonale tę kawiarnię, w której wnet po ożenieniu się zasłynął ze swojej hojności. Wuj Mariano siedział przy stoliku czekając na alkada a może na inną jakąś wysoką osobistość. Z fajką w ustach słuchał od niechcenia wuja Gori, znanego na całem wybrzeżu starego cieślę, który od dwudziestu już lat był stałym gościem kawiarni, przychodząc tu codziennie popołudniu i czytając z trudem dziennik na głos od deski do deski. Rybacy w wolnych od pracy chwilach chętnie słuchali godzinami całemi wiadomości z posiedzeń Cortesów, przeplatanych własnemi jego uwagami.
 — „Sesja się otwiera... Pan Sagcsta prosi o głos“.
 I przerywając na chwilę, uprzedzał, bieg myśli.
 — Oho! Ależ to łotr, ten Sagasta!
 Poczem, bez bliższych wyjaśnień, poprawiwszy okulary, zaczynał znowu poruszać siwemi pożółkłemi od dymu tytoniowego wąsami i czytać powoli:
 — „Panowie! W odpowiedzi na to co mówił wczoraj“...
 I nie wymieniając jeszcze nazwiska mówcy, którego dotyczyły te słowa, odsuwał dziennik