szaty, obute w purpurowe ciżmy, na których widniały jeszcze złote orły, ostatni symbol majestatu rzymskiego.
Cesarzowa panowała naprzód w Nicei, ostatniem schronisku imperatorów bizantyjskich w okresie, gdy w Konstantynopolu utrzymywała się dynastja łacińska, jaka pochody krzyżowe przywróciły na tron. Następnie, po śmierci Watacesa, śmiały Michał Faleolog zdobył ponownie Bizancjum i zwycięski awanturnik począł ubiegać się o rękę cesarzowej. Przez szereg lat umiała się opierać zalotom, aż uzyskała wreszcie pozwolenie brata Manfreda, który został w tym czasie królem Sycylji, na powrót do ojczyzny. Fryderyk już był umarł: Manfred walczyć musiał jednocześnie z wojskami papieskiemi i bronić się przeciw najazdowi francuskiemu, jaki wywołali papieże, ofiarują? koronę Sycylji Karolowi Andegaweńskiemu. Młoda cesarzowa grecka, ledwie zdążywszy wylądować, dowiedziała się o śmierci brata, poległego w bitwie pod Berewentem. Ratowała się ucieczka wespół z bratowa i bratankiem. Schroniły się obie w Lucerze, bronionej przez Saracenów, niegdyś pozostających w służbie u Fryderyka. Ci tylko pozostali wierni jego pamięci.
Wkrótce jednak zamek wpadł w ręce wojsk papieskich i małżonka Manfreda, osadzona w więzieniu, wyzionęła niebawem ducha. Ostatni potomkowie rodu, wyklętego przez Rzym, wyginęli wespół z bratową i bratankiem. Schroniły się zylisy. Wszyscy jej bliscy pomarli: brat Manfred, brat przyrodni, poetyczny a nieszczęsny Enzio,[1] bohater tylu poematów. Bratanek jej, rycerski Konradyn, złożyć miał głowę w kilka lat potem pod toporem katowskim za chęć dochodzenia swych praw.
- ↑ Enzio lub Enricio (Henryk), król Sardynji, syn naturalny Fryderyka II, sam będąc poetą, sławiony był przez wszystkich współczesnych mu poetów
