Strona:Vicente Blasco Ibáñez - Mare nostrum.djvu/270

 — To nic... Drobne draśnięcie... Najlepszy dowód, że mogę poruszać ramieniem.
 I poruszył niem istotnie, jednak nie bez trudności, czuł bowiem coraz wzrastający bezwład wskutek opuchnięcia.
 — Opowiem ci zaraz, co zaszło... Przypuszczam, że odejdzie im ochota zaczynać raz jeszcze.
 Namyślał się przez chwilę.
 — Bądź-co-bądź dobrze byłoby, byśmy się jak najprędzej puścili na morze... Niech nikt o tem ani słowa nie mówi... Zawołaj Caragola.
 Nim jednak Toni zdołał się ruszyć, z mroku wyłoniła się purpurowa twarz kucharza. Przyszedł niewołany do salonu, niepokojąc się i chcąc się dowiedzieć, co zaszło, przerażany, że zobaczy. Ferraguta na łożu śmierci.
 Spostrzegłszy krew, krzyknął z macierzyńską rozpaczą w głosie:
 — Chryste z Grao!... Mój kapitan umiera!...
 Chciał już biec do kuchni po watę i bandaże. Był trochę felczerem i na wszelki wypadek miał zawsze w schowku opatrunki.
 Ulises jednak go zatrzymał. Owszem, przyjmie chętnie jego usługi ale ponadto obciąłby czegoś jeszcze.
 — Chce mi się jeść, wuju Caragolu, — rzekł wesoło. — Daj, o masz pod ręką... Głodnym jak wilk.