Strona:Vicente Blasco Ibáñez - Meksyk.djvu/84

to za życie wspaniałe prowadzićby można w tych pałacach, zbudowanych przez wielkich mistrzów Odrodzenia — zaprowadziwszy w nich centralne ogrzewanie, łazienki i windy. Cudu tego dokonać mogła miljonerka, przybyła z za oceanu, byle tylko zechciała oddać hrabiemu swą rękę.
 Ażeby ją wzruszyć, pokazywał jej listy Machiavella, Michała Anioła, Benvenuta Celliniego i innych sławnych florentyńczyków, pisane do jego przodków — jedyne zabytki minionej wielkości, które jakimś cudem ocalały przed chciwością antykwarjuszy. Przybierał miny tragiczne, wygłaszając miłosne tyrady. Miss Craven śmiała się z nich, zapraszała jednak wiocha na obiady i pozwalała mu mówić o sławnych przodkach aż do zupełnego wyczerpania.
 Pewnego dnia hrabia, zapewne w zamiarze wywdzięczenia się, zaproponował jej wspólne spędzenie wieczoru w kinie. Wprawdzie znaczny to wydatek — po jednym lirze od osoby... ale, kiedy się marzy o małżeństwie z miljonerką... trudno...
 Pode drzwiami kina musiała nasza miss czekać chwil kilka, aż jej kawaler wykłóci się o coś z bileterem. — Miss Craven podejrzewała, iż dumny hrabia targował się o zniżkę ceny wstępu pod pierwszym lepszym pretekstem.
 Uwagę młodej dziewczyny zwrócił jaskrawy afisz, na którym był przedstawiony gładko ogolony jegomość na koniu, w wielkim filcowym kapeluszu, czerwonym fularze na szyi, z dwoma rewolwerami za pasem. Rysunek ten przypomniał miss lata dziecinne i ulubionych cowboyów. Nad jeźdźcem widniał napis: „Lionel Gould“, a pod nim „król prerji”. Przypomniała sobie teraz: Ach! prawda, był to przydomek amerykańskiego aktora, Gould, który stał się głośnym, grając rolę rycerskiego cowboya w mnóstwie dramatów kinowych, rozgrywających się stale w prerjach południowych Stanów.