Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/103

— 99 —

wołał swych towarzyszy. Przynieśli z sobą człowieka herkulicznej budowy, w obszarpanej płótniance, ze związanemi nogami i rękami, z ustami przewiązanemi silnie chustą. Człowiek ten miał nos spłaszczony, włosy w dzikim nieładzie i czerwone blizny na twarzy...
 Szachin wytężył wzrok, i spojrzał na skrępowaną ofiarę, o ile na to ciemność dozwalała. Gdyby nie ta gruba ciemność nocy, żołnierze byliby ujrzeli na twarzy Szachina uśmiech wesoły i tryumfujący...
 W tej chwili dał się słyszeć na grzbiecie wału chód odmierzony i głośne hasła strażnicze:
 — Kto idzie?
 — Ront!
 — Przystąp Ront! Daj parol ront!
 — Jesteśmy zgubieni! Uciekaj! szepnął Porwisz do Szachina.
 Handlarz dusz nie dał sobie tego dwa razy mówić. Towarzysze jego chwycili skrępowaną ofiarę i wrzucili ją na brykę. Szachin skoczył na kozieł, i rysaki, zacięte biczem, ruszyły z miejsca szalonym pędem...