Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/116

— 112 —

nie grafie, mówmy otwarcie. I pana to już znudziło, i mnie już nudzi. Wydasz mi pan graf Trokima?
 Fogelwander nic nie odpowiedział.
 — Nie będę szczędził złota — zawołał Szachin z niecierpliwością i sięgnął w zanadrze.
 Wydobył rulon dukatów i rzucił je na stół:
 — Sto dukatów! — rzekł sucho.
 Fogelwander był mocno zakłopotany i chodził po pokoju, jakby sam z sobą staczał walkę. Szachin wodził za nim oczyma w których się malowały gniew i niecierpliwość.
 — Podwoję! — zawołał nagle z fałszywym uśmiechem i zgrzytnął zębami.
 I drugi rulon dukatów położył na stole.
 Fogelwander się zatrzymał i spojrzał na Szachina.
 — Nie mogę — rzekł po chwilce milczenia.
 — To ostatnie słowo? — zawołał żyd, prawie siniejąc od gniewu.
 — Ostatnie.
 — Panie grafie, — zawołał żyd, rzucając na chwilę swą układną maskę —