Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/126

— 122 —

 — Natychmiast skończę. Jeden warunek tylko...
 — Czegoż jeszcze żądasz?
 — Żądam oficerskiego i szlacheckiego słowa.
 — Na co?
 — Żądam go jako rękojmi, że to, co pan ujrzysz, zostanie tajemnicą, że słówka nikomu nie powiesz o tem, coś tu widział!
 — Niech i tak będzie — odparł niecierpliwie Fogelwander.
 — Być może, że i teraz jeszcze nie przyjdzie między nami do ugody; w takim razie dajesz mi pan paro] oficerski, że o wszystkiem zamilczysz?
 — Daję.
 Szachin zbliżył się na palcach do ściany przeciwnej i dał znak Fogelwandrowi, aby cicho przystąpił.
 Fogelwander stanął przy Szachinie.
 — Obacz pan tedy! — szepnął handlarz dusz.
 I pocisnął ukrytą sprężynę w ścianie... Maskowane drzwi otwarły się przed Fogelwandrem.
 Szachin popchnął go z lekka naprzód,