Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/132

— 128 —

wnie energiczny. Porwała się znowu z krzesła i wznosząc ręce jakby w modlitwie zawołała coś w nieznanym Fogelwandrowi języku...
 Fogelwander nie zrozumiał słów wcale, ale okrzyk ten był dla niego bardzo wymowny. Z głosu, ze spojrzenia, z błagalnego ruchu dłoni poznał, że to była prośba o pomoc, o ratunek... Nieznajoma, jakby domyślając się, że słowa jej nie są zrozumiałe oficerowi, zawołała po raz drugi, tym razem po włosku:
 — Ratuj mnie! Nie opuszczaj mnie!
 Oficer zrozumiał teraz — i aż zadrżał cały, tak silnie na nim sprawił wrażenie ten okrzyk, pełny trwogi i rozpaczy, wydobywający się jękiem rozdzierającym serce...
 Fogelwander zrobił nagły ruch naprzód, jakby istotnie chciał wziąć w opiekę tajemniczą dziewczynę. W tej chwili jednak uczuł na ramieniu dłoń silną, która ujęła go jakby kleszczem żelaznym, i jednym zamachem gwałtownym cofnęła go za próg pokoju.
 Równocześnie drzwi z trzaskiem się