Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/137

— 133 —

 — Szachin spuścił pistolety ku ziemi i uśmiechnął się chytrze.
 — Chodźmy więc ztąd, panie kapitanie — rzekł — i ułóżmy się stanowczo.
 Fogelwander schował szpadę do pochwy i wyszedł za Szachinem. Handlarz dusz prowadził go znowu jakiemiś ciemnemi zaułkami starego domowstwa, widocznie inną drogą. Stanęli w małej izdebce, której okienko wychodziło na brudne, ponure dworze.
 — Kończmy tedy... — rzekł Szachin.
 — Kończmy nareszcie! — zawołał niecierpliwie oficer.
 — Jak powiedziałem, pomieniam głowę za głowę, ale pod trzema warunkami.
 — Słucham.
 — Najpierw, Trokim hajdamak ma mi być oddany do rąk tu w Brodach, na tem miejscu, najdalej w przeciągu trzech dni...
 — Zgoda — odezwał się Fogelwander po przelotnym namyśle.
 — Powtóre, nie będziesz go pan pytał o nic, nie będziesz się pan starał wybadać go, dowiedzieć się czegokolwiek od niego. Spuszczam się pod tym wzglę-