Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/146

— 142 —

stać się musi według ugody: głowa za głowę!
 Wśród takich myśli i wątpliwości, które kończyły się zawsze coraz silniejszem postanowieniem wydania Trokima Szachinowi w zamian za piękną niewolnicę, szybko minęła droga oficerowi. Przed pierwszym brzaskiem dnia znalazł się we Lwowie. Przejeżdżał koło odwachu i kazał się zatrzymać woźnicy.
 Wyskoczył z wozu i wszedł na strażnicę. Wartę trzymali właśnie żołnierze z jego chorągwi, a z plutonu Porwisza. Fogelwander wszedłszy do środka zawołał na starego wachmistrza. Zamiast Porwisza stanął przed nim kapral z tego samego plutonu.
 — Co słychać nowego? — zapytał rotmistrz.
 Kapral przestraszony niespodziewaną wizytą, wyprostował się, oddał pokłon wojskowy i odparł:
 — Donoszę pokornie, wszystko dobrze.
 — Nic nie zaszło nowego? — pytał Fogelwander dalej.
 — Nic mości rotmistrzu, donoszę pokornie, tylko.