Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/148

— 144 —

 — Czy i on uciekł?... — zawołał z najwyższym niepokojem Fogelwander.
 — Nie, on został szelma, i dobrze mu się stało...
 — Więc Trokjm jest! — odetchnął Fogelwander.
 — Jest, mości rotmistrzu, w rowie szańcowym, nieżywy, dostał kulą w łeb z mego muszkieta.
 Fogelwander drgnął cały na tę nowinę, która jak piorun weń uderzyła.
 Chwilkę nie mógł wydobyć z siebie słówka.
 — Przeklęctwo!... — zawołał przez zaciśnięte usta. — Wszystko stracone!...
 — Głupcze szkaradny — dodał z gniewem do podoficera — jak śmiałeś strzelać!
 — Mości rotmistrzu — usprawiedliwiał się z przestrachem biedny kapral — zrobiłem tylko po regulamencie. Taki nam dano ordynans... Oniby nas byli wszystkich wymordowali!
 Fogelwander milczał w osłupieniu, nie słysząc nawet słów kaprala.
 — Tak było, mości rotmistrzu — opowiadał dalej — ten łotr watażka był w