Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/161

— 157 —

sanego wypadku, w razie gdyby wyzdrowiał, mógł teraz pozostać niejako jego wyłączną własnością. U siebie przechowywać umierającego było niepodobna.
 Fogelwander znalazł się w dziwnym kłopocie.... Nagle myśl szczęśliwa zaświtała mu w głowie.
 — Zanieśmy go nieopodal, do klasztoru OO. Karmelitów — rzekł do sierżanta, i poszedł naprzód.
 Żołnierze szli za nim z rannym, którego Fogelwander kazał nakryć długim płaszczem. Straże szańcowe widząc rotmistrza i czterech żołnierzy, przepuszczali idących, nie patrząc nawet co dźwigają. Tak stanęli przed furtą klasztorną...
 Fogelwander kazał złożyć rannego na ziemi a sam silnie dzwonić począł do furty.
 W klasztorze już nie spano; oficer niedługo czekał na otwarcie.
 — Muszę się natychmiast widzieć z ojcem przeorem! — rzekł rozkazującym i stanowczym tonem do przestraszonego furtyana.
 — Ojciec przeor jest w chórze, w kościele, na porannych modlitwach... —