Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/170

— 166 —

plątał nogi w długą szpadę, potknął się, mało nie upadł, aż nareszcie wyciągnął coś z kieszeni.
 — Gimpelwander, patrzaj Gimpelwander — zawołał z tryumfem, przekręcając według swego zwyczaju nazwisko, czego zresztą nikt za złe nie brał poczciwemu Eskulapowi.
 Były to dwie kule, jedna nieco spłaszczona, druga w pierwotnej okrągłości. Bamber zaczął rzucać obie kule w powietrze i łapać je ze zręcznością kuglarską.
 Fogelwander z rozpaczą przypatrywał się staremu dziwakowi.
 — Bamber, Bamberku, Bamberle, na miłość Boga! odpowiedz mi na moje pytanie! — zawołał niecierpliwie.
 — Zaraz ci powiem, zaraz ci powiem — odparł Bamber — ale proszę cię, siadaj trochę, siadaj mój kochany, boś za wysoki, a chce ci to wyeksplikować, Fogelwander usiadł z rezygnacyą, Chirurg rzucił się na niego, jak na ofiarę, chwycił go silnie jedną ręką za głowę, a druga ręka poczęła biegać szybko po