Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/184

— 180 —

młodą dziewczynę niepospolitej piękności, ubraną w strój o wschodnich cechach. Był to dziwnie podobny choć niezręcznie malowany portret owej tajemniczej, nieszczęśliwej ofiary Szachina, nad której wyswobodzeniem myślał Fogelwander.
 Jakby nie chciał wierzyć swym zmysłom, Fogelwander przetarł oczy i raz jeszcze dokładnie przyglądnął się miniaturce. Nie, to nie było złudzenie, to była ona z pewnością!.... Fogelwander zatrzymał w dłoni sylwetkę, i zapytał Seingalta:
 — Zkąd pan masz ten portrecik?
 — O che bella cosa! — odparł Włoch z uśmiechem — zkąd go mam! Cospetto! czy jedną mam miniaturkę pięknej kobiety! Mam całą galeryę najpierwszych piękności europejskich, a gdybym tu został dłużej w tem waszem zakazanem gnieździe, rozpakowałbym się i pokazałbym wam tę rzadką kolekcyę... Ale, panie hrabio Fogelwandel dla czego cię tak mocno zajęła?
 Fogelwander pokonał w sobie uczucie zdumienia i zajęcia.