Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/200

— 196 —

kim! Ale drzwi zamknąć trzeba....
 Fogelwander usłuchał prośby i zasunął rygiel.
 — Co mi masz powiedzieć, Trokim? — rzekł. — Mów śmiało, ja mam serce, ja także człowiek, nie zdradzę cię, a co będę mógł, to zrobię.
 — Ja się nie boję już teraz waszej zdrady — mówił Trokim — mnie już teraz na jedno wychodzi. Prędzej ja umrę, niż na nogi wstanę, a jak umrę, tak i co wy mi zrobicie?....
 — Nie umrzesz, Trokim, doktor mówił, że zdrów będziesz...
 — Ot co tam doktor! Doktor swoje, a Bóg swoje. Jak nie umrę to nie przez doktora, ale przez Świętego, Onufrego cudotwórcę. A jak nie umrę, to i co mi gorszego będzie, niż mi było? Usłuchacie, to dobrze, a jak nie, to i cóż poradzić?...
 Rzekłszy to Trokim dobył sił wszelkich, które mimo osłabienia pozostały jeszcze w jego herkulicznych muskułach, dźwignął się i usiadł.
 — Trokim, nie podnoś się — przestrzegał oficer — to ci zaszkodzić może.
 — Ot co ma szkodzić. Mnie już raz