Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/210

— 206 —

dzę ja z nim lat siedm, to i jutro pójdę.
 — A ja wam mówię, nie idźcie Trokim, bo watażka zdradą na was godzi — rzecze chłopak, i rozpowiada mi, że podsłuchał Puka, jak kochance swojej mówił, że jutro w nocy, gdy do skarbu razem pójdziemy, zgładzi mnie z tego świata, a potem złoto weźmie i na Wołoszy panować sobie będzie, jak wojewoda.
 — Na zdrowie, tobie, Puk, psi synu — pomyślałem sobie — siedm lat jam ci wiernie służył za kampańczyka, a teraz ci zawadzam! Chcesz skarb cały wziąć dla siebie jednego, a mnie usta ziemią surową zatkać, aby już tylko ty i Pan Bóg wiedział o złocie zagrzebanem! Zobaczysz gadzino, komu na bezgłowie wyjdzie! Milczkiem ty kąsasz, ugryzę i ja ciebie milczkiem...
 ....Chłopak nie skłamał; wszystko co mi powiedział prawda była — ciągnął dalej opowieść swoją Trokim kampańczyk. Nigdym nie chodził bez pistoletów i dużego noża, a siłą sprostać mógłem Pukowi. Wybraliśmy się razem z pełnym workiem, było co dźwigać. Były tam i dukaty, i ruble i złotego naczynia