Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/289

— 285 —

 — Jak widzę-wtrącił Ogarek — tobyś ty chętnie wrócił do zielonego munduru i do armat Kamienieckich! Kwacki milcząc westchnął.
 — Ceugwartem być to ładna ranga, dalibóg ładna.... — mówił dalej Ogarek patrząc na Kwackiego — gdyby to tak złe naprawić jakoś, hę?.... co ty na to mówisz Kwacki?
 — Czy chcesz żartować z mego nieszczęścia? — rzekł tonem wyrzutu Kwacki — wszystko już przepadło...
 — A jak nie przepadło?
 — Jakto, a krygsrecht? a dezercya?
 — Możeby na to i był sposób... Kto wie, czy nie mam na to rady....
 Kwacki wpatrzył się zdumionym wzrokiem w gwardyaka.
 — Słuchaj uważnie, co ci powiem — ozwał się Ogarek — znasz mnie nie od dzisiaj, wiesz, żem był zawsze dobry chłop i życzliwy kamrat, a z tobą w Warszawie w szczerej przyjaźni zostawałem. Daję ci parol gwardyacki, że nie żartuję. Wiem ja znaczną osobę, coby ci pardon i rangę u pana Witta, a jak trzeba wyżej, to i wyżej, n. p. w depar-