Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/302

— 298 —

z sobą drabinę, najlepiej sznurową, bo mniej z nią będzie kłopotu, a będzie nam koniecznie potrzebna.
 — Z której strony najlepiej przeleźć parkan? — zapytał Ogarek.
 — Od zachodniej strony, nie daleko samego rogu. Umyślnie rzucę do wody swoją czapkę, a potem niby dla osuszenia powieszę na jeden z grotów żelaznych, które sterczą na wierzchu parkanu. To będzie znak.
 — Doskonale Ariodantes! — zawołał Ogarek, klepiąc Kwackiego po ramieniu.
 — Ale to nie koniec — rzekł artylerzysta — ja nie sam śpię w tej budzie. Razem ze mną jest pachołek Arona, żyd sążnisty, uzbrojony zawsze w pistolety... Jak wejdziecie, trzeba się sprawić szybko i ostrożnie, aby nie dał ognia lub nie narobił wrzasku....
 — Znajdziemy na to sposób — ozwał się Fogelwander — ale powiedz nam teraz, co poczniemy dalej, stanąwszy już na podwórzu?
 — Drzwiami nie dostaniemy się nigdy do środka — tłómaczył Kwacki —