Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/328

— 324 —

fać znowu powoli i ostrożnie ku opuszczonemu miejscu.
 Tymczasem wiernik zastawszy klatkę pustą i dowiedziawszy się od starej kobiety, co zaszło, wybiegł z domostwa na podwórze z całym swoim oddziałem. Tu połączył się cały garnizon Arona i Szachina, i całą gromadą rzucił się na śmiałków.
 Fogelwander kazał wymierzyć dobrze pistolety swoim towarzyszom i zakomenderował:
 — Ognia!
 Salwa dana była w chwili, kiedy pachołcy zbliżyli się na kilkanaście kroków. Ponieważ ludzie Arona mieli latarki w rękach, towarzysze nasi mogli mierzyć wybornie. Pięć strzałów padło, bo Kwacki dał ognia raz po razu z obu pistoletów... Z przeciwnej strony ozwały się przeraźliwie jęki, i słychać było, jak się dwa lub trzy ciała z głuchym łoskotem obaliły na ziemię....
 W gromadzie atakujących powstał popłoch i pachołcy zatrzymali się na chwile, Fogelwander cofał się dalej, a nim ponowił się atak, znalazł się razem