Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/381

— 377 —

jej ciekawości i przywoławszy Porwisza podążył z nim za chłopem. Gdy go dopędził, ujrzał, że biedny Bimbasza był cały skrwawiony, a na głowie i na ciele swem miał ślady ran głębokich, z których sączyła się jeszcze krew po burych szkaradnych kudłach, czyniąc brzydkie to zwierzę jeszcze wstrętniejszem i potworniejszem...
 Oficer kazał stanąć chłopu, a Bimbasza ujrzawszy mundury, zaszczekał słabym i ochrypłym głosem, i począł wściekle warczyć, odsłaniając duże i straszne zęby...
 — Zkąd masz tego psa? — zapytał ostro Fogelwander — on do ciebie nie należy!... Gdzie z nim idziesz?
 Chłop ukłonił się pokornie i trwożnie, i rzekł nieśmiało, chyląc głowę aż do kopyt konia.
 — To pies nie mój, jasny panie, ot przyczepił się do mnie; jakieś niedobre psisko, bodaj szczezło!
 — A ty co za jeden jesteś? — Ja stróż z tej karczmy, jasny panie...
 — Kiedy tak — rzekł Fogelwander