Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/58

— 54 —

że niewierzy w słowa Szachina, i w szlachetność jego pobudek.
 — Zobaczymy.... — odparł tonem na pół obojętnym, na pół obiecującym. — Przyjdź do mnie jutro, dziś tego załatwić nie mogę.
 Szachin skłonił się kapitanowi, raz jeszcze rzucił wzrokiem na wspomnianego więźnia i szybko wybiegł z szańców karmelickich.
 Twarz jego zdradzała jakieś wesołe zadowolenie; mruczał i uśmiechał się sam do siebie.... Niebawem zniknął za arsenałem miejskim....
 Uwolniony od niemiłego towarzysza, a zdjęty ciekawością, Fogelwander przystąpił bliżej do gromady hajdamackiej, aby się lepiej przypatrzeć postaci, której tajemniczy związek z Szachinem tak wyraźnie choć niemo się przedstawił.
 Spostrzegł to więzień i jeszcze skrzętniej pracować począł, przy czem jednak śledził skrycie oczyma każdy ruch oficera.
 — Porwisz! — zawołał nagle Fogelwander.
 Na zawołanie przyskoczył natychmiast stary, dobrze już szpakowaty wach-