Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/61

— 57 —

a Porwisz cofnął się, choć niechętnie.
 Fogelwander pozostał sam na sam z Trokimem. Korzystając z przestrogi wachmistrza, prawą rękę położył na rękojeści szpady.
 Kampańczyk Trokim patrzał wzrokiem niespokojnym i zatrwożonym na oficera.
 — Ty jesteś Trokim, kampańczyk?
 Więzień chwilkę milczał z głową spuszczoną. Nagle padł na kolana całując stopy oficera, począł wołać błagającym tonom:
 — Złoty panie! jasny rotmistrzu! miłosierna duszo! Pomiłui, pożałuj!
 Fogelwandel odskoczył w tył.
 Trokim poczołgał się za nim na kolanach i wznosząc do niego ręce, jak w modlitwie, wołał dalej z rozpaczliwym niepokojem:
 — Pomiłuj! pożałuj, jasny rotmistrzu! Zlituj się — a Przeczysta Panna nie zapomni ci tego i wszyscy Święci Ławry Peczerskiej! Nie trać duszy chrześciańskiej, nie dawaj jej na pastwę niewiernemu!....
 — Czegoż ty krzyczysz? czego chcesz