Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/70

— 66 —

 Pan wachmistrz Porwisz miał minę wielce niezadowoloną. Na pierwszy rzut oka widać było, że stary żołnierz był rozżalony i zafrasowany.
 — Porwisz, przychodzisz jak zawołany — — rzekł Fogelwander — właśnie posyłać chciałem po ciebie!
 Stary wachmistrz jakby tych słów nie słyszał, postąpił trzy kroki naprzód, stanął po regulamencie, wyprężył się, zrobił minę straszliwie marsową i obrażoną, i począł mrukliwie:
 — Mości rotmistrzu, z pokornym respektem raportuję, że jako właśnie o, świętym Janie skończyły mi się werbownicze lata, przyszedłem prosić o abszyt!
 Rotmistrz Fogelwander ze zdziwieniem spojrzał na swego ulubieńca.
 — A to co nowego, Porwisz? — zawołał — niedawno jeszcze mówiłeś, że już chcesz umierać w dragonii, a dzisiaj o abszyt prosisz?
 — Z respektem pokornym, mości rotmistrzu, to i prawda, żem rad był zostać, póki kości całe, ale mości rotmistrzu człowiek nie dla mizernej laffy służy, ale i dla honoru.... P od Jarosła-