Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/72

— 68 —

 Fogelwander dopiero teraz zrozumiał, o co chodzi wachmistrzowi.
 — Staryś a głupi, braciszku — zawołał ze śmiechem — toś ty się na mnie pogniewał, że na konwój do Brodów nie pójdziesz. A wiesz ty czemu cię nie biorę?
 Porwisz milczał z obrażoną miną.
 — Oto dla tego, mój bracie — mówił Fogelwander — że ci najbardziej ufam ze wszystkich, i że się bez ciebie w pewnej bardzo ważnej sprawie obejść nie mogę....
 I poklepał serdecznie wachmistrza po ramieniu. W oczach Porwisza rozjaśniało się nieco.
 — Widzisz, kochany stary — ciągnął Fogelwander — my obaj tak się dobrze znamy, że tylko ty mnie możesz zastąpić, a ja ciebie....
 Na twarzy Porwisza zaświeciła jasna pogoda, a poczciwe oczy jego poczęły mrugać wesoło z pod brwi szpakowatych.
 — Ja ciebie zastąpię na konwoju, a ty mnie zastąpisz we Lwowie. Ot i cała zagadka rozwiązana, chyba, że koniecznie chcesz pójść na organistę....
 Porwisz uśmiechnął się i spuścił