Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/73

— 69 —

oczy, jakby się sam wstydził swojej odgróżki.
 — Słuchajże Porwisz — mówił Fogelwander — to co ci powiem, to nietylko ordynans rotmistrza, ale prośba przyjaciela.
 Wachmistrz wytężył całą swoją uwagę.
 — Kilka dni nie będzie mnie we Lwowie — ciągnął dalej oficer — oddam ci tedy pod nadzór najostrzejszy i pod najtroskliwszą opiekę pewną osobę, na której mi wiele zależy.
 — Dam się za nią porąbać, pokłóć i postrzelać jak stare rzeszoto, mości rotmistrzu! — zawołał z komiczną emfazą Porwisz.
 — Tą osobą jest ten hajdamak, któregoś mi wczoraj pokazywał....
 — Trokim, kampańczyk!
 — Tak jest. Pamietajże Porwisz, że chcę go zastać za moim powrotem.
 — Stanie się według ordynansu, mości rotmistrzu — odparł Porwisz — a gdyby kanalia umarła w tym czasie, to utnę głowę z pokornym respektem mówiąc i na hauptwachu przy sztabowej