Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/96

— 92 —

Mendel mój dobry znajomy, jak ja mu szepnę na ucho, to on zajrzy do kącika w piwnicy i wyniesie taką buteleczkę, co już nie była młoda, kiedy król Sobieski pod Wiedniem chodził....
 — To chyba tego węgrzyna, kiedy to rycerskie czasy pamięta... — rzekł pan Porwisz i pokręcił sztorcowanego wąsa.
 Stanął wkrótce węgrzyn na stole; pan wachmistrz skosztował i pochwalił.
 — Niezły trunek, zaprawdę... ale...
 Szachin usłużnie i pytająco nań spojrzał, jakby chciał odgadnąć skwapliwie to „ale.“
 — Ale... — ciągnął wachmistrz jeżeli na sucho rozmawiać nie lubię, to nie chciałbym także, aby tamci czekali na mnie na sucho...
 I wskazał pokój, w którym zostawił swoje towarzystwo.
 — Niech Bóg zachowa! i ja tego nie chcę! — zawołał Szachin — Mendel! gąsior tego samego wina dla panów oficerów na mój rachunek.
 Uspokoiwszy tak swoje sumienie przyjacielskie, Porwisz wychylił nową