Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/97

— 93 —

szklankę i skinął ku Szachinowi, że mu daje posłuchanie.
 — Pan oficer ma pod swoim dozorem więźniów hajdamackich?... — rozpoczął Szachin.
 — A mam tam tego trochę... — odparł obojętnie Porwisz.
 — Mnie tam jeden z nich obchodzi i chciałbym go uwolnić; głupi, niewinny chłop, mój furman... Jabym go panu oficerowi pokazał.
 — Macie wiedzieć — rzekł Porwisz że ja nie wszystkich hajdamaków mam pod strażą. Wasz furman może nie jest między tymi, co sypią szańce u Karmelitów....
 — Jest, jest, on właśnie między tymi...
 — A jakże on się zowie?
 — Trokim.
 — Znam tego szelme... — odparł spokojnie wachmistrz. — Głowa jak korzec, twarz oparzysta i pokrajana, nos jak kula, zgnieciona, kudły jak na baranie...
 — Ten sam, ten sam! — zawołał Szachin jak go pan oficer opisał, to tak, jakby namalował! Jabym go chciał odebrać znowu do służby... to niewinny chłop...