Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/98

— 94 —

 — Hm... trzebaby o to prosić, aby go wam wydano...
 — No, ja też chcę prosić o to... pana oficera.
 — Ja nie mogę...
 — Ale ja mogę... stracić, parę dukatów....
 Tu Szachin zdjął z siebie trzos, którym był opasany i rzucił go na stół... Złoto zabrzęczało ponętnym dźwiękiem.
 — To będzie trudno... — rzekł Porwisz patrząc na trzos pożądliwym okiem.
 — O pięć dukatów także dziś trudno, a jabym ich przecież nie żałował...
 — Trzebaby się nad tem dwa razy namyśleć... — rzekł wachmistrz jakby już zachwiany w wierności żołnierskiej.
 — Dwa razy? Dwa razy pięć, to dziesięć... Dam dziesięć dukatów, a nie namyślajmy się dwa razy...
 — Dacie zaraz tu do ładownicy?
 — Dasz pan zaraz Trokima?...
 — Do Trokima nie tak blizko...
 — Do ładownicy także....
 — Widzicie, panie kupcze — rzekł po krótkim namyśle Porwisz — koło hajdamaków stoją nietylko dragoni, ale