taki, a więc kościół lub klasztor[1], albo jego członków i tych, którzy nim zarządzają np opata i zakonników, albo samych braci zakonnych lub kanoników.[2] Obok tego zaś najczęstsze są kombinacye wszystkich tych trzech formuł razem tak, że ktoś darowuje włości świętemu i kościołowi lub klasztorowi, względnie kościołowi i mnichom, świętemu i mnichom, albo wreszcie świętemu, klasztorowi i braciom zakonnym np. „contuli Deo et capellanis meis de Suleo“[3], „contulimus ecclesie Lendensi et fratribus ibidem Deo servientibus"[4], „assigno beato Petro apostolorum principi ad ecclesiam Crusviciensem“[5], „contuli Deo et beate Marie et domui de Syliov et fratribus ibidem Deo servientibus“.[6]
Poszczególne te formuły w aktach mieszają się ciągle ze sobą, a ścisłych granic co do czasu, w którym by wyłącznie jedna lub druga z nich była używaną, rozróżnić niepodobna; możemy jedynie tylko w przybliżeniu oznaczyć, która i kiedy częściéj była używaną. W aktach wieku XII stosunek ów przedstawia się tak, że 7 razy jest użyty
- ↑ Np. r. 1161 „iure perpetuo ecclesie S Marie in Czirwensk hec possidenda dedi“ (KDMP. II. Nr. 373) podobnie ibid. Nr. 374, KDWP. Nr. 3, II, 33, Cod. d. Pol I. Nr. 5 i III, Nr. 4 KDMP. I. Nr 2, Schirrmacher l. c. Nr. 1 i 2, Heyne Dok. Geschichte d. Bisthums Breslau str. 160. Kod. Kat. Krak. I. Nr. 1.
- ↑ r. 1177 „Maneat abbati et fratribus sub stabili et integra in perpetuum possessione locus qui vocatur Zlup“ (KDWP. I. Nr. 22), podobnie ibid. Nr. 18. Kod. Kat. Kr. I Nr. 5 i 6 Cod dipl. Pol. I Nr. 5.
- ↑ r. 1178 KDWP, I, Nr. 23 i r. 1252 ibid. Nr. 299.
- ↑ r. 1233 ibid. Nr. 148.
- ↑ r. 1271 ibid. Nr. 442.
- ↑ r. 1232 ibid. Nr. 138 nadto dalsze przykłady tych różnych kombinacyi ibid. Nr. 291, 304, 337, 507 itd.
Johanni in Muglin spectantibus“ (KDWP. I. Nr. 23 dok interp.), r. 1173 „addens insuper hominibus omnibus S. Johannis" (Cod dipl. Pol. III. Nr. 6) r. 1153 „b. Adalberto ad honorem . contradidi" (KDMP. II, Nr. 372), r. 1166 „Villas b. Vencezlai“ (K. Kat. Kr. I. Nr. 1), r. 1189 „qui Chropen ses... a beato Vencezlao alienare temptaverint“ (K. Kat. Kr. I. Nr. 4).