fialne, a więc nie tylko dla właścicieli, wtedy dopiero powstać mogła kwestya większego wpływu władzy kościelnéj i zasad kościoła na stanowisko tych instytutów. Jak długo to nie nastąpiło, kościoły były własnością prywatną a znajdować się mogły tak w majątku nieruchomym panującego, jak w majątku większych instytutów kościelnych, tudzież osób prywatnych. Źródła wieku XII i początku XIII podają nam téż liczne przykłady takiéj własności na kościołach, któréj następstwem były darowizny i alienacye kościołów samych, lub wsi wraz z kościołami jako ich przynależytościami.
I tak: w r. 1139 Biskup wrocławski Robert nadaje klasztorowi św. Wincentego w Wrocławiu, kościół św. Michała z wszystkiemi przynależytościami (concessit semper habendam, sc. capellam, darowiznę tę zatwierdza w roku 1149 ks. Bolesław, a nadto dodaje temuż klasztorowi „iure perpetuo possidenda capellam S. Martini... et capellam Sti Benedicti cum villis, redditibus“...[1]
r. 1145. Akt Mieszka zatwierdzający posiadłości kanoników regularnych w Trzemesznie wymienia między donacyami „Donacio Boleslai ducis Inowlodz ecclesia beati Egidii cum duabus villis, capellam S. Marie apud Lanciciam“ daléj „Salome ducissa contulit Wasnow forum cum thabernis et ecclesia, comes Shebor contulit ecclesiam Corcin cum duabus villis“.[2]
r. 1146 Kardynał Hubald potwierdza darowiznę powyższą co do kaplicy św. Maryi pod Łęczycą, podobnie w r. 1147 papież Eugeniusz III.[3]
r. 1165. Bolesław Kędzierzawy uposażając klasztor św. Jana w Mogilnie wymienia darowizny „ecclesiam Sti Laurencii in Plock. Item in Byelsko ecclesiam S. Johannis Babtiste cum ipsa villa prenotata,... ecclesiam S. Johannis in Wadislaw... ecclesiam S. Jacobi in Mogilna quam fundavit Sbyluth miles addens eidem ecclesie hereditatem Bogussino... Item aliam ecclesiam in honore S. Clementis miles Magnus Dobrogostius edificavit“.[4]
