Uwzględniamy jednak również drugi nieoznaczony odpis Ulanowskiego, zaznaczając wszystkie odmiany tekstu. Okazał się on nadto bardzo przydatnym dla sprostowania wielu błędów rękopisu petersburskiego. Sprawia on bowiem wrażenie, jakoby pochodził z jakiegoś rękopisu, który się opierał bezpośrednio na wzorze pisanym za życia autora statutów, arcybiskupa Mikołaja. Przemawia za tem głównie przytoczony wyżej napis w nagłówku statutów umieszczony, stylizowany tak, jak gdyby arcybiskup ten był jeszcze przy życiu. Odpis ten tu i owdzie wydaje się nawet poprawniejszym, chociaż w ustępie o małżeństwie zdradza późniejszą przeróbkę tekstu w kierunku ewentualnego przeciągania zapowiedzi na dwa tygodnie, co się z równoczesnem dozwoleniem głoszenia ich w dnie powszednie nie zgadza.
W naszem wydaniu statutów łęczyckich oznaczamy rękopis petersburski głoską P, a ów drugi odpis Ulanowskiego głoską U.
1) Wiadomość o rękopisach prawno-historycznych Bibljoteki w Petersburgu. Archiwum komisji historycznej VI, str. 421, nr. 244.
2) Teka nr. 50.
3) Statuty owe na podstawie rzadkiego dziś współczesnego wydania z r. 1513 wydrukował Ulanowski w publikacji: Materjały do historji ustawodawstwa synodalnego w Polsce w w. XVI. Archiwum komisji prawniczej I, str. 354—363, nr. III.
4) Akt zwołania tego synodu ogłosił również Ulanowski w Archiwum kom. hist. V, str. 214. W tym samym tomie znajduje się także ogłoszona przez niego wyżej powołana instrukcja jako dodatek do pracy: Kilka uwag o statutach synodów diecezjalnych krakowskich z XIV i XV stulecia. Ulanowski nie określił bliżej jej pochodzenia, zaznaczył tylko, że może wypadnie ją odnieść do synodu kaliskiego z r. 1420 i że możliwem jest również, że zawdzięcza powstanie swoje dopiero któremuś z późniejszych, ale bezwątpienia od chwili wydania statutów Mikołaja Trąby nie bardzo odległych, prowincjonalnych synodów.
