rękopisu w krótkości podał Brückner w pracy swej o Kazaniach średniowiecznych[1], gdzie oznaczył zabytek ów jako wyciąg ze statutów prowincjonalnych polskich. Rękopis in 4o obejmuje 331 kart papierowych z używanymi w Polsce znakami wodnymi:
k. 1, okładkowa (fragment traktatu teologicznego), pochodzi jeszcze z XIV w.;
k. 2—8: Incipit libellus qui intitulatur speculum peccatorum;
k. 9 próżna;
k. 10—224v: Pismo św. Nowego Testamentu, różnemi rękoma pisane;
k. 224 i 225, jako prolog do komentarza o księgach machabejskich, dwa listy Rabana Maura: Ludovico Regi i Geroldo sacripalatii archidiacono z wieku IX (r. 840), Migne, Patrol. lat. T. 109, str. 1125—1128;
k. 226—246v, traktat o odbywaniu spowiedzi;
k. 246v—261v: Disputatio contra quattuor articulos Bohemorum Hieronima z Pragi (Jana Sylwana);
k. 261v: Sequitur capitulum ex constitutionibus de usura. Ustęp ze statutów djecezjalnych przemyskich z r. 1415 w odmiennej redakcji, różniącej się od tekstu wydanego z rękopisu Oss. 379 przez Ulanowskiego (Archiwum kom. hist. V, str. 376), poczem dodatek: Secuntur excepta;
k. 262—264v, odmienną wcześniejszą ręką na nowym seksternie pisane: Statuta provincialia breviter;
k. 264v—287v, odmienną, późniejszą ręką, traktat o sakramentach;
k. 287v—288v: Processus per dioecesim contra usurarios promulgatus 1416. Premislie die b. Jeronimi;
k. 288v—325: Lucidarius. Traktat teologiczny w formie djalogu między uczniami i magistrem;
k. 326—331: De arte moriendi, odmienną, późniejszą ręką;
k. 331v: Utrum census reemptionis sit licitus.
Pochodzenie tego rękopisu jest niestety nieznane, lecz z uwagi, że mieszczą się tam dwa postanowienia dla diecezji przemyskiej wydane, wnosić można, że należał pierwotnie do
- ↑ Rozprawy wydz. filolog. T. 24 str. 326.
