dopiero występuje. Być może, że należałoby między Pawłem a Boguchwałem umieścić jeszcze dwóch, dla których miejsca w katalogach innych biskupów znaleść nie można Michała kanclerza Bolesława Krzywoustego[1] i Ederamma, którego wymienia tensam nekrolog weltenburski, który zapisał śmierć Franka[2].
Obok skreślonych szczegółów o działalności Bolesława Chrobrego w kierunku dalszego rozwoju organizacyi kościelnej w Polsce, nie możemy nic więcej na podstawie wiarygodnych a współczesnych lub bliskich owego czasu źródeł wywnioskować, dlatego też i twierdzenia późniejszych kronikarzy włącznie z Długoszem, że również do czasów Bolesława należy odnieść powstanie reszty polskich biskupstw, które w w. XII. istnieją, musimy pozostawić bez uwzględnienia, gdyż nie polegają one na źródłach nam nieznanych a zaginionych, lecz są dowolną kombinacyą autorów, stojącą w sprzeczności w wielu kierunkach z niepodejrzanym materyałem źródłowym. Nie uważamy także za stosowne polemizować z podobnemi hypotezami niczem nie udowodnionemi, które i w najnowszej literaturze znaleść można, gdyż są niczem innem, jak tylko domysłami od gruntu pozytywnego, t. j. podstawy źródłowej oderwanymi.
- ↑ Gallus w przedmowie do księgi drugiej, MP. I. str. 427. Nekrolog kanoników bamberskich (Böhmer, Fontes l. c. T. IV. str. 506) 17. sierpnia zanotował »Michael epus Polonie«, może za dary przysłane w czasie pertraktacji z Ottonem bamberskim o missye na Pomorzu.
- ↑ Böhmer, ibid. str. 569. 21 marca Franco episopus i str. 572. 29. listopada »Ederammus epis de Polonia«. Zapiski te cytuje już Wojciechowski, O rocznikach l. c. str. 196.
